"Στην φράση Ληστείες Τραπεζών πέρα από το γεγονός, περιλαμβάνεται κι ένα διπλό συντακτικό γεγονός.
Η λέξη ΄τραπεζών΄μπορεί να εκληφθεί ως γενική αντικειμενική (οι τράπεζες ληστεύονται), αλλά και ως γενική υποκειμενική (οι τράπεζες ληστεύουν). Ελάχιστοι άνθρωποι αμφιβάλλουν σήμερα ότι και τα δύο αποτελούν πραγματικότητες της καθημερινότητας μας. Και οι μεν τράπεζες εξουδετερώνουν τις ζημιές τους από ληστείες, ασφαλίζοντας τα χρήματα τους. Αλλά το αντίστροφο φαινόμενο, τη ληστεία στην οποία δράστης είναι η τράπεζα, δεν υπάρχει θεσμοθετημένη προστασία.
Και κυρίως, δεν υπάρχει ηθική απαξίωση.
Ολοι μνημονεύουν τα λόγια του Μάκι, από την Όπερα της Πεντάρας΄του Μπρέχτ
(λίγο πριν πάει στην κρεμάλα):
τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας,
με πνίγει το δίκιο μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Είμαι μικρός και μ΄έφαγε το ανάστημά μου ...
Ελάχιστοι έχουν τολμήσει να αμφισβητήσουν αυτή την αξιωματική αλήθεια, αλλά κανείς δεν εισηγήθηκε να ενσωματωθεί στον ηθικό κώδικα του νομικού μας πολιτισμού.
Τελικά το τραπεζικό σύστημα είναι όπως το κράτος. Είναι τραβεστί!
Τους μικρούς τους πηδάει και γουστάρει για αυτό,
ενώ οι μεγάλοι το πηδάνε και επίσης γουστάρει για αυτό.
Το τραπεζικό σύστημα παραχωρεί ΠΑΝΤΑ το Καλοκαίρι Δωρεάν Ομπρέλλες
όμως με την πρώτη βροχή του Φθινοπώρου όλες ανεξαιρέτως οι ομπρέλλες επιστρέφονται υποχρεωτικά.
Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει μια μικρή πρόοδος στο πεδίο αυτό. Η υπεράνω ταξικής υποψίας Δικαιοσύνη δυσκολεύεται να αντιληφθεί τον ηθικό κώδικα των τραπεζών, που εννοούν να δανείζονται από εμάς με 3%, αλλά θεωρούν απολύτως δίκαιο να μας δανείζουν με 10%-18%. Η ηθική και ποινική νομιμοποίηση αυτής της ληστείας κάμπτεται πια ακόμα και στα δικαστήρια.
Αλλά, ακόμα κι αν υπάρχει κοινωνική απαξίωση στην συμπεριφορά των τραπεζών, δεν υπάρχει η ηθική απαξίωση που κυριαρχεί στην πλευρά των ληστών.
Ο ληστής είναι ένας εξ ορισμού εχθρός της κοινωνίας, κάτι που είναι αδιανόητο για την τράπεζα.
Ποιο είναι το κριτήριο;
Υποτίθεται ότι η ληστεία είναι ένα έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας, κατά της περιουσίας, αγαθών απαραβίαστων στον οικονομικό μας πολιτισμό. Δεν διαφωνώ, αλλά αφού το παραβιαζόμενο αγαθό είναι ένα μέγεθος απολύτως μετρήσιμο και αποτιμώμενο σε χρήμα, γιατί να μη βάλουμε και τα δύο ΄εγκλήματα΄ στη ζυγαριά να δούμε το βαρύτερο;
Ποια είναι η μεγαλύτερη ζημιά;
Να απαλλοτριώσεις 20.000 ευρώ ή να απαλλοτριώνεις καθημερινά 1.000.000 ευρώ από εκατομμύρια ανθρώπους εν αγνοία τους και χωρίς να τους δίνεις ευκαιρία αντίστασης;
Θα πείτε: Υπερασπίζεσαι το έγκλημα; Όχι βέβαια. Αν ήταν έτσι, θα είχα ήδη πάρει "τά άρματα".
Όμως πρέπει κάποια ευκαιρία υπεράσπισης πρέπει να δώσουμε και στην ΄κοινή ληστεία΄, αφού ανεχόμαστε την γενικευμένη και ΄νομιμοποιημένη ληστεία΄. Δεν είναι μόνο ότι πολύ μεγαλοφυείς άνθρωποι ανά τους αιώνες, από τον Αριστοτέλης, Μωάμεθ, Σαίξπηρ κτλ., που δεν δίστασαν να εκφράσουν την απέχθειά τους για το τοκογλυφικό κεφάλαιο και τον παρασιτισμό του.
Είναι και το γεγονός ότι ο οικονομικός μας πολιτισμός, παράγει αδιάκοπα ακραίο πλούτο κι ακραία φτώχια, γεννά εξίσου αδιάκοπα επαρκή ιδεολογικά κίνητρα για παρορμητική ΄απονομή της δικαιοσύνης΄.
Πόσο προσχηματική είναι η ιδεολογική επιχειρηματολογία της ΄έντοκης απαλλοτρίωσης, ότι τα ευαγή πιστωτικά ιδρύματα ενεργούν στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και πράγματι είμαστε ελεύθεροι να μην δανειστούμε, να μην πάρουμε πιστωτικές κάρτες.
Το επικαλούνται μόνο σαν επιχείρημα, ρισκάρουν γιατί γνωρίζουν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Εαν κάναμε απόλυτη χρήση αυτής της ελευθερίας, θα κατέρρεε όχι μόνο το πιστωτικό σύστημα, αλλά ολόκληρη η οικονομική δομή.
Μήπως ο μόνος τρόπος για να υποτάξεις την τυραννία του χρήματος είναι να πλουτίσεις ο ίδιος;
O Φερνάντο Πεσόα, 90 χρόνια πριν, συνέθεσε τις δύο όψεις του νομίσματος, την ελευθερία που διεκδικεί ο αναρχικός ληστής και την ελευθερία που επικαλείται ο τραπεζίτης σε ένα και μόνο πρόσωπο τον "Αναρχικό τραπεζίτη", που υποστήριζε πως ο μόνος τρόπος για να υποτάξει την τυραννία του χρήματος είναι να πλουτίσει ο ίδιος.
Εκείνοι είναι μυστικιστές αναρχικοί, ενώ εγώ είμαι επιστήμονας αναρχικός, αυτοί είναι αναρχικοί που σκύβουν, ενώ εγώ είμαι ένας αναρχικός που αγωνίζεται κι ελευθερώνεται, λέει ο ήρωας του Πεσόα.
Επίσης θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε τον μαρκήσιο ντε Σαντ, που πρότεινε στους Γάλλους επαναστάτες να αποποινικοποιήσουν την κλοπή ως αποτελεσματικό μέσο αναδιανομής του πλούτου.
Ας μην το βαρύνουμε κι άλλο ιδεολογικά το θέμα μας.
Ηθελα απλώς να πω ότι, αφού οι ΄αναρχικοί τραπεζίτες΄είναι εντελώς υποστατοί, ηθικά δικαιωμένοι, πρακτικά νομιμοποιημένοι στα άτυπα έγκλήματά΄ τους που ονομάζονται τραπεζικά προιόντα, θα ήταν άδικο να στερήσουμε από τον άναρχικό ληστή΄ το δικαίωμα να υπερασπιστεί, έστω ηθικά και ιδεολογικά, το δικό του έγκλημα. Δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία παραδοξότητα του οικονομικού μας πολιτισμού".
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ BLOG FREELACON
Οπως έγραψε ο Αριστοτέλης: "αν η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το δικαίωμα καταφυγής στους νόμους, είναι αδύνατο να σταθεί και χωρίς να επιβάλλει τιμωρίες".
ΑπάντησηΔιαγραφή